Praca na rusztowaniu

1. Strefa ochronna

 Wokół terenu montażu i demontażu oraz przebudowy rusztowania należy wyznaczyć strefę niebezpieczną. Ogradza się ją i oznakowuje w sposób uniemożliwiający dostęp osobom postronnym. Strefa niebezpieczna w swym najmniejszym wymiarze liniowym liczonym od płaszczyzny rusztowania, nie może wynosić mniej niż 1/10 wysokości, z której mogą spadać przedmioty i nie mniej niż 6 m. W zwartej zabudowie miejskiej strefa niebezpieczna może być zmniejszona pod warunkiem zastosowania innych rozwiązań technicznych lub organizacyjnych, zabezpieczających przed spadaniem przedmiotów, np. zapewnienia stałego nadzoru nad ruchem. W przypadku braku takiej możliwości należy zlecić

wykonanie projektu organizacji ruchu.

Ogrodzenie strefy niebezpiecznej ma w skuteczny sposób uniemożliwić wejście osobom nieupoważnionym. Teren zabezpiecza się za pomocą:

– taśm oznakowanych skośnymi pasami – na przemian żółtymi i czarnymi lub czerwonymi i białymi,

– ogrodzeń tymczasowych o wysokości, co najmniej 1,5 m.

Miejsca, w których są prowadzone prace przy montażu i demontażu rusztowania, należy oznaczyć tablicami ostrzegawczymi (maksymalnie 2,5 m od podłoża). Napisy na tablicach powinny być widoczne z odległości co najmniej 10 m.

2. Budowa rusztowania

Rusztowania dzielimy w oparciu o następujące kryteria:

• konstrukcję

• sposób użytkowania

• materiały, z których zostały wykonane

• sposób przenoszenia obciążeń.

Szczegóły dotyczące podziału rusztowań zawarto poniżej:

Rys.1 Budowa rusztowania systemowego

Zabronione jest ustawianie i rozbieranie rusztowań:

– o zmroku, jeżeli nie zapewniono oświetlenia dającego dobrą widoczność,

– w czasie gęstej mgły, opadów deszczu i śniegu oraz gołoledzi,

– podczas burzy i wiatru o szybkości >10m/sek.

 .   Nie jest dopuszczalny montaż, demontaż i eksploatacja rusztowania w sąsiedztwie napowietrznych linii elektrycznych, będących pod napięciem, jeżeli odległość rusztowania od skrajnych przewodów linii elektrycznej jest mniejsza niż:

a) 3 m dla linii o napięciu znamionowym nieprzekraczającym 1 kV;

b) 5 m dla linii o napięciu znamionowym powyżej 1 kV, a nieprzekraczającym 15 kV;

c) 10 m dla linii o napięciu znamionowym powyżej 15 kV, a nieprzekraczającym 30 kV;

d) 15 m dla linii o napięciu znamionowym powyżej 30 kV, a nieprzekraczającym 110 kV;

e) 30 m dla linii o napięciu znamionowym powyżej 110 kV.

W przypadku montażu i demontażu rusztowania pod napowietrznymi sieciami elektrycznymi lub w odległościach  mniejszych od wyżej podanych, należy wyłączyć napięcie na czas prac montażowych.

 Używanie beczek, skrzyń, cegieł, bloków betonowych itp. przedmiotów, jako rusztowań lub podpór dla pomostów rusztowań jest zabronione.

Kontrolę rusztowania obowiązkowo wykonuje się przed jego pierwszym użyciem, każdorazowo po jego istotnych zmianach oraz okresowo w trakcie użytkowania rusztowania. Opisane poniżej zasady kontroli można stosować zarówno podczas montażu, jak i eksploatacji rusztowania. Posadowienie rusztowania, to oparcie wszystkich stojaków rusztowania na podłożu z uwzględnieniem własności podłoża i jego lokalnych nierówności. Stojaki rusztowań metalowych powinny być oparte za pomocą podstawek posadowionych na podkładach, najczęściej drewnianych. Zasada ta dotyczy podłoża zarówno gruntowego, jak i konstrukcyjnego.

Rys.2,3 Elementy posadowienia rusztowania: a) podkłady drewniane (zabezpieczone przed pękaniem np. blachą lub płaskownikiem w kształcie litery „S”), b) podstawka śrubowa, c) rama zamontowana na podstawkach śrubowych

UWAGA – podkład drewniany powinien być odsunięty od ściany budynku co najmniej 5cm.

Podłoże gruntowe musi być ustabilizowane i wyprofilowane, ze spadkiem umożliwiającym odpływ wód opadowych. Wielkość podkładów należy dobrać tak, aby nie przekroczyć nośności gruntu (minimalna wymagana to 0,1 MPa, czyli 1 kG/cm2). Najprostsza

kontrola nośności podłoża gruntowego polega na wizji lokalnej dokonanej przez montera,

podczas której trzeba sprawdzić osiadanie podłoża pod ciężarem własnym człowieka. Jeśli

to zjawisko wystąpi, kierownik budowy zobowiązany jest do podjęcia decyzji np. o zwiększeniu wymiarów podkładów pod rusztowanie lub o wzmocnieniu podłoża udokumentowanego obliczeniami wytrzymałościowymi. W zimie najpierw usuwa się warstwę śniegu i lodu, a w przypadku występowania zamarzniętego podłoża gruntowego, powierzchnię

terenu wyrównuje się warstwą rozmarzniętego piasku o grubości około 5 cm. Dla rusztowań posadowionych na podłożu konstrukcyjnym obciążenie jednostkowe

od konstrukcji rusztowania nie może przekraczać wielkości obciążeń dopuszczalnych dla danej konstrukcji podłoża.

 

Fot. Błędne podparcie rusztowania.

 

Rys.4 Przykłady montażu rusztowań na nachylonym terenie. a) wykonanie tarasów, b) zastosowanie ram wyrównawczych

Przy sytuowaniu podkładów w terenie pochylonym, przy nachyleniu terenu wzdłuż rusztowania większym niż 6 stopni (~10% – tj. 10 cm wysokości na długości 1 m) – należy wykonać tarasy, których szerokość powinna wynosić co najmniej 0,8 m. Pas podłoża gruntowego powinien sięgać poza rząd zewnętrznych stojaków nie mniej niż 0,8 m. Wodę opadową z powierzchni podłoża należy odprowadzać poza szerokość pasa. Konstrukcję rusztowania trzeba również wzmocnić przez założenie dodatkowych podłużnic (stężeń poziomych) na wysokości 20 cm od poziomu terenu, równoległych do kierunku spadku terenu. Poziom poszczególnych kondygnacji rusztowania zachowany jest dzięki regulowanym

podstawkom śrubowym (regulacja przeważnie w zakresie 0,2÷0,5 m) lub zastosowaniu tzw. ram wyrównawczych (o wysokości np. 0,5 m; 1,0 m lub 1,5 m). Duże pochylenie podłoża konstrukcyjnego powoduje konieczność zastosowania podstawek uchylnych. W przypadku posadowienia rusztowania na powierzchni dróg, ulic i chodników dla pieszych, wymagane jest uzyskanie zgody właściwych organów nadzorujących te ciągi.

Siatka konstrukcyjna rusztowania

Siatka konstrukcyjna rusztowania, to charakterystyczny zespół parametrów geometry

cznych konstrukcji:

– rozstaw stojaków w kierunku podłużnym (rozpiętość pól rusztowania),

– rozstaw stojaków w kierunku poprzecznym (szerokość rusztowania),

– wysokość kondygnacji rusztowania.

Parametry te (tab. 2) zależą od dopuszczalnego obciążenia użytkowego pomostów rob

oczych – czyli od wielkości znamionowej (klasy obciążenia).

Rys.5 geometria rusztowania

bs – szerokość przęsła rusztowania

ls – długość przęsła rusztowania

hs – wysokość rusztowania

(odległość od podłoża do najwyżej położonego pomostu)

h1 – wysokość kondygnacji

 

TABELA Siatka konstrukcyjna rusztowania

 

na fasadach, gdzie wymagane jest duże dopuszczalne obciążenie użytkowe pomostu (3 kN/m2 lub więcej), nie dopuszcza się stosowania pól rusztowania ramowego o rozpiętości 3 m, natomiast szerokość rusztowania powinna wynosić minimalnie 1 m. Wykorzystując do montażu rusztowań pojedyncze rury stalowe, ich średnica powinna wynosić 48,3 mm, a grubość ścianki 3,2 mm. W przypadku rur aluminiowych należy stosować rury 48,3 x 4,0 mm.

 

Pomosty

Pomost roboczy układany jest z płyt znormalizowanych lub bali (desek) i służy za stanowisko robocze oraz przenosi ciężar znajdujących się na nim ludzi, materiałów, narzędzi i urządzeń, niezbędnych do wykonywania pracy. Na niższej kondygnacji pod pomostem roboczym powinien znajdować się pomost zabezpieczający, służący do ochrony robotników w razie upadku z pomostu roboczego. Istnieje

 również możliwość poszerzenia pomostów rusztowania, wykorzystując do tego celu elementy systemowe – wsporniki (konsole rys.) o różnych szerokościach.

 

Rys.6 Konsola poszerzająca pomost roboczy

 

Uzupełnienie stanowią standardowe pomosty wchodzące w skład systemu, balustrady, pomosty uzupełniające i specjalne elementy zabezpieczające pomost. Za pomocą konsol można poszerzyć rusztowanie zarówno na zewnątrz, jak i do wewnątrz oraz zmienić długość skrajnego pola.

Minimalna szerokość pomostu zależy, podobnie, jak w przypadku siatki konstrukcyjnej, od numeru wielkości znamionowej, czyli obciążenia użytkowego.

 

 

 

 

TABELA.  Minimalna szerokość pomostu w zależności od jego obciążenia (numeru wielkości znamionowej).

Klasa obciążenia dla stref roboczych powinna odpowiadać charakterowi wykonywanej na rusztowaniu pracy. Należy położyć szczególny nacisk na uwzględnienie rzeczywistych

oddziaływań, którym to rusztowanie zostanie poddane. Jako przykładowe należy rozpatrzyć następujące aspekty:

ciężar całego osprzętu i materiałów zgromadzonych w strefie roboczej, obciążenie pracownikami – przyjmując około 80 kg/osobę. Aby zapobiec przeciążeniu rusztowania podczas jego eksploatacji przepisy narzucają obowiązek umieszczania tablicy określającej dopuszczalne obciążenie pomostów i konstrukcji rusztowania. Praca na rusztowaniu jest dopuszczalna tylko na jednym poziomie w danym pionie rusztowania. Jeżeli jednak z pewnych względów pracę należy wykonać na kilku poziomach jednocześnie, należy pamiętać o zasadzie sumowania obciążeń (aby nie dopuścić do przeciążenia rusztowania) oraz o zachowaniu odstępów między stanowiskami pracy. Bezpieczne odległości wynoszą:

– w poziomie co najmniej 5 m,

– w pionie wynikają z zachowania co najmniej jednego szczelnego pomostu, nie licząc

pomostu, na którym roboty są wykonywane.

Rys.7 Przykład obliczeniowy na obciążenie użytkowe pomostu 

roboczego: 2kN/m2 (200 kg/m2) x

0,64 m x 2,50 m = 320 kg

– maksymalna suma obciążenia

pracowników, materiałów i sprzętu

przypadająca na jeden pomost

w danym pionie rusztowania.

W przypadku używania pomostów niesystemowych (wykonanych z desek), pomost powinien spełniać następujące warunki: elementy pomostu nie mogą się poruszać w trakcie użytkowania, deski mają być dostosowane do zaprojektowanego obciążenia i ułożone szczelnie

(szczeliny nie powinny przekraczać 15 mm), sztukowanie desek pomostowych może być wykonane wyłącznie na poprzecznicach, przy sztukowaniu na zakład, długość zakładu z każdej strony poprzecznicy powinna wynosić co najmniej 20 cm.

UWAGA !!! – Pozostawianie materiałów i wyrobów na pomostach rusztowań po zakończeniu pracy jest zabronione.

Komunikacja

Ze względu na warunki bhp, piony komunikacyjne należy wykonywać sukcesywnie podczas montażu całej konstrukcji rusztowania. Najczęściej są to elementy wbudowane wewnątrz zasadniczej konstrukcji rusztowania, lecz pewne systemy dają możliwość wykonania oddzielnych segmentów konstrukcji (tzw. schodni). Jednak bez względu na sposób ich skonstruowania, rozmieszczenie pionów komunikacyjnych musi spełniać następujący warunek: odległość najbardziej oddalonego stanowiska pracy od pionu komunikacyjnego nie powinna być większa niż 20 m, a między pionami nie przekraczać 40 m. Obecnie większość systemów rusztowań posiada pomosty komunikacyjne ze zintegrowaną drabinką oraz włazem. Można też użyć drabinek przystawnych, lecz jeżeli nie są one na stałe połączone z rusztowaniem (np. hakiem lub złączem), przynajmniej jedna ich podłużnica powinna wystawać, co najmniej 75 cm ponad poziom pomostu roboczego.

Rys.8 Minimalne odległości między pionami komunikacyjnymi.

 

Zabezpieczenia pomostów roboczych

 Na rys.9   przedstawiono szczegółowe wymagania umieszczania zabezpieczeń bocznych (balustrad) na rusztowaniach systemowych. Wszelkie otwory przy poręczach powinny być tak zwymiarowane, aby kula o średnicy 470 mm nie mogła przez nie przejść. W przypadku rusztowań niesystemowych poręcz pośrednia powinna być umieszczona na poziomie 0,60 m, licząc od powierzchni pomostu do górnej powierzchni poręczy. Należy pamiętać, że wszystkie te wymogi dotyczą całego rusztowania, również po jego bokach. Najczęstszym błędem jest właśnie brak elementów zabezpieczających od czoła rusztowania.

Rys.9 Balustrada na rusztowaniu:

a) rozmieszczenie elementów – wymiary w mm,

b) dopuszczalna odległość od ściany bez konieczności stosowania balustrad wewnętrznych.

 

Uwaga!

Stosowanie siatek ochronnych nie zwalnia z obowiązku stosowania

balustrad.

 

Gdy rusztowanie oddalone jest od ściany ponad 0,2 m (odległość stojaka rusztowania od ściany ponad 0,15 m – rys. 19 b) powinna być zastosowana wyżej opisana balustrada, również od strony wewnętrznej rusztowania. Czasami jednak umieszczenie takiej poręczy może kolidować z wykonywanymi z rusztowania pracami. W takim przypadku można zastosować tzw. konsole rozszerzające pomosty rusztowania.

W przypadku braku możliwości zastosowania poręczy wewnętrznych pracownicy są zobowiązani stosować indywidualne środki ochrony przed upadkiem z wysokości.

 

Stężenia (zastrzały) są elementami konstrukcyjnymi łączącymi stojaki, na ogół w linii przekątnej, pomiędzy węzłami rusztowania, które pełnią funkcję usztywniającą i zabezpieczającą rusztowanie przed utratą stateczności. Rozróżnia się stężenia pionowe i poziome.

BHPrus16.jpgBHPrus17.jpgBHPrus18.jpg

Rys.10 Stężenia a) za pomocą zastrzału, b) za pomocą krzyża św. Andrzeja, c) przy zastosowaniu ramki poręczowej.

 

Podstawową zasadą stężania pionowego rusztowań jest takie rozmieszczanie stężeń, aby odległość pomiędzy ich polami (przedziałami stężonymi) nie przekraczała 10 m, przy czym liczba stężeń nie może być mniejsza niż 2 na każdej kondygnacji rusztowania. Stężenia rozmieszcza się najczęściej w sposób wieżowy tj. w pionowym ciągu, od najniższego punktu przy posadowieniu rusztowania, do najwyższego pomostu (poziomu), zachowując ciągłość. Przy rusztowaniach ramowych stężenia rozmieszcza się naprzemiennie, zaś przy rusztowaniach modułowych w sposób równoległy. Dopuszczalne są również inne sposoby stężania podane w instrukcji montażu rusztowania (DTR-ce).

 

 

Rys.11 Rozmieszczenie stężeń, po lewej przy rozstawie słupków 2,5m lub krótszym, po prawej przy rozstawie 3m.

 

W przypadku rusztowań ramowych stężeniami poziomymi są pomosty systemowe. Z tego też względu nie ma potrzeby dodatkowego stężania takich rusztowań w poziomie, lecz należy pamiętać o tym, że wszystkie pola na całej wysokości rusztowania muszą być całkowicie wypełnione pomostami i zabezpieczone przed przypadkowym wysunięciem elementów pomostu.

 

Kotwienie rusztowań

Rusztowania muszą być zakotwione do ściany budynku lub budowli w sposób zapewniający ich stateczność i sztywność oraz umożliwiający przeniesienie sił zewnętrznych działających na rusztowanie (siły od bocznego parcia wiatru, mimośrodowe obciążenia statyczne, obciążenia wywołane pracą ludzi, siły od nierównomiernego osiadania konstrukcji). Zakotwienia nie powinny przenosić sił pionowych. Do zakotwień należy stosować łączniki kotwiące, złącza oraz elementy kotwiące (śruby z uchem Ø 12 oraz kołki plastikowe rozprężne). Zakotwienia należy montować sukcesywnie w trakcie montażu rusztowania.

Rozróżnia się trzy rodzaje kotew:

krótkie (rys. 12 a) – przenoszące tylko obciążenia prostopadłe do fasady,

trójkątne – stanowiące alternatywę dla kotew długich – kotwienie tzw. metodą „V” (rys. 12 b). W takim przypadku w jednym węźle zamocowane są dwie kotwy krótkie, usytuowane do siebie pod kątem zbliżonym do 90°,

długie (rys. 12 c) – przenoszące zarówno obciążenia prostopadłe, jak i równoległe

poziome do fasady

 

Rys. 12 Rodzaje kotew

a) krótka,

b) trójkątna (kotew „V”),

c) długa.

 

Podstawowe zasady wykonywania zakotwień

– Kotwienie rozpoczyna się począwszy od drugiego poziomu rusztowania.

– Zakotwienia rozmieszczane są symetrycznie na całej powierzchni rusztowania.

– Kotwy rozmieszcza się co drugie pole w poziomie oraz co drugą kondygnację, przy czym sąsiednie rzędy zakotwień są przesunięte w stosunku do siebie o jedno pole.

– Pion komunikacyjny kotwiony jest z każdej ze stron, co 4 m.

– Najwyższą kondygnację rusztowania należy kotwić w co drugim polu 

– Skrajne ciągi pionowe ram kotwione są co 4 m.

Rys. Sposób kotwienia rusztowania zgodny z normą PN-EN 12810-1:2010

 

Powyższe zasady są uniwersalne i można je stosować w różnych systemach rusztowań, jednak należy zwrócić uwagę, że dotyczą standardowych, prostych rusztowań, bez elementów dodatkowych. Zagęszczenie kotwienia, bądź dodanie go w pewnych poziomach lub

pionach rusztowania wymagane jest m.in. w sytuacjach, gdy zastosowano:

– zakrycie ochronne, np. siatką lub plandeką,

– wysięgniki transportowe,

– daszki ochronne,

– szerokie zewnętrzne konsole rozszerzające.

 

Uwaga!
Schematy kotwienia przy wykonaniu typowym podane są w instrukcji montażu rusztowania.

 

Przy kotwieniu rusztowań niedopuszczalne jest:

– mocowanie zakotwień do odgromników, rynien dachowych, rur spustowych, ram okiennych itp.,

– stosowanie lin i drutów ściągających,

– kotwienie pod kątem innym niż prostym do ściany budynku (oprócz systemu „V”),

– umieszczanie na kotwach podestów roboczych (kotwienie nie przenosi sił pionowych),

– umieszczanie plandek lub siatek ochronnych na rusztowaniu bez odpowiedniego układu kotwienia.

 

Dopuszczalne odchyłki rusztowania od pionu 

Podczas kontroli sprawdzeniu podlega również odchylenie od pionu i poziomu zmontowanej konstrukcji rusztowania. Przy wyprowadzaniu podstawy rusztowania należy sprawdzić pionowość stojaków za pomocą poziomicy. Kontrola ta powinna być także wykonywana sukcesywnie w trakcie montażu, a ewentualne odchylenia można regulować za pomocą mocowania kotwienia (odchylenie bądź dociągnięcie stojaka rusztowania do ściany). Odchylenie od pionu wierzchołka stojaków rusztowania nie powinno być większe niż:

15 mm – przy wysokości stojaków H ≤ 10 m, 

25 mm – przy wysokości stojaków H > 10 m.

Odchylenie od pionu stojaka rusztowania w poziomie poszczególnych węzłów nie może jednak przekraczać 10 mm.

Przy montażu rusztowania z rur, odchylenie osi podłużnic od poziomu nie powinno

przekraczać 0,1% ich długości oraz maksymalnie 50 mm. Natomiast odchylenie w pionowym rozmieszczeniu poprzecznic dla każdego typu rusztowania nie może być większe

od ±20 mm

 

Daszki ochronne

Rusztowania usytuowane bezpośrednio przy drogach, ulicach oraz w miejscach przejazdów i przejść dla pieszych, powinny posiadać daszki ochronne i osłonę z siatek ochronnych. Daszki ochronne muszą znajdować się na wysokości nie mniejszej niż 2,4 m nad terenem w najniższym miejscu i być nachylone pod kątem 45° w kierunku źródła zagrożenia. Pokrycie daszków powinno być szczelne i odporne na przebicie przez spadające przedmioty (np. deski o grubości co najmniej 24 mm przykryte materiałem amortyzującym). W miejscach przejść i przejazdów szerokość daszka ochronnego musi wynosić co najmniej o 0,5 m więcej z każdej strony niż szerokość przejścia lub przejazdu. Wysięg daszków ochronnych powinien wynosić, licząc od zewnętrznego rzędu stojaków przy pomoście roboczym, dla rusztowań o wysokości:

– do 20 m – minimum 2,20 m;

– ponad 20 m – minimum 3,50 m.

 

 Uziemienie i instalacja odgromowa

Rusztowanie z elementów metalowych musi być uziemione i posiadać instalację piorunochronną. Gdy rusztowanie jest ustawione przy ścianie budowli mającej instalację piorunochronną, jej wykonanie nie jest konieczne, pod warunkiem połączenia rusztowania ze zwodem pionowym urządzenia piorunochronnego. Jeżeli nie ma możliwości podłączenia do istniejącej instalacji to należy zastosować tzw. zwody pionowe urządzenia piorunochronnego – odcinki rur o długości co najmniej 4,00 m, które łączy się z końcami (wierzchołkami) stojaków zewnętrznego rzędu za pomocą np. złączy wzdłużnych. Górne końce tych rur

powinny być zaostrzone przez spłaszczenie. Odległość między zwodami pionowymi nie może przekraczać 12 m. Zwody trzeba połączyć z uziemieniem przewodem odprowadzającym, wykonanym z taśmy stalowej ocynkowanej lub miedzianej 3 mm x 20 mm albo z drutu stalowego ocynkowanego o średnicy 6 mm.

Każda konstrukcja z rur stalowych musi być uziemiona zgodnie z wymaganiami właściwych przepisów o uziemieniach i zerowaniach w urządzeniach elektrycznych o napięciu nie większym niż 1 kV. Oporność uziemienia mierzona prądem przemiennym o częstotliwości 50 Hz nie powinna przekraczać 10 ohmów, a odległość między uziomami nie może przekraczać 12 m. Rusztowania ustawione w pomieszczeniach zamkniętych wewnątrz budowli nie podlegają ochronie od wyładowań atmosferycznych.

 

Odbiór rusztowania

W przypadku, gdy rusztowania nie są gotowe do użytkowania, w szczególności podczas ich montażu, demontażu lub zmiany, muszą one być:

– oznaczone znakami ostrzegawczymi,

– odpowiednio odgraniczone za pomocą środków uniemożliwiających dostęp do strefy niebezpiecznej

Po zakończonym montażu całości rusztowania lub części niezbędnej do prowadzenia

robót należy przystąpić do kontroli rusztowania (tzw. badań eksploatacyjnych), zakończonej odbiorem technicznym. Odbiór techniczny rusztowania polega na komisyjnym jego przeglądzie, w związku z powyższym uczestniczą w nim dwie strony:

1) wykonawca rusztowania (osoba z nadzoru bądź monter posiadający uprawnienia

do montażu rusztowań),

2) przedstawiciel zamawiającego rusztowanie – kierownik budowy (gdy jest wymagane pozwolenie na budowę), bądź osoba kompetentna kierująca pracownikami eksploatującymi rusztowanie.

Odbiór rusztowania potwierdza się w protokole odbioru technicznego, ewentualnie

kierownik dokonuje wpisu w dzienniku budowy. Dane określone w protokole odbioru technicznego rusztowania powinny określać w szczególności:

– użytkownika rusztowania,

– przeznaczenie rusztowania,

– wykonawcę montażu rusztowania z podaniem imienia i nazwiska albo nazwy oraz numeru telefonu,

– dopuszczalne obciążenia pomostów i konstrukcji rusztowania,

– datę przekazania rusztowania do użytkowania,

– oporność uziomu,

– terminy kolejnych przeglądów rusztowania.

 

Tabela. Przeglądy eksploatacyjne

 

Wykonuje się je m.in. po silnym wietrze, opadach atmosferycznych oraz działaniu innych czynników stwarzających zagrożenie dla bezpieczeństwa wykonania prac, i przerwach roboczych dłuższych niż 10 dni oraz okresowo, nie rzadziej niż raz w miesiącu. Szczegółowy zakres czynności objętych sprawdzeniem określa instrukcja producenta lub projekt indywidualny. Rozróżnia się trzy rodzaje przeglądów:
codzienne – dokonywane przez osoby użytkujące rusztowanie. Przegląd codzienny polega na sprawdzeniu, czy:

rusztowanie jest prawidłowo zakotwione,

– przewody elektryczne są dobrze izolowane i nie stykają się z konstrukcją rusztowania,

– stan powierzchni pomostów roboczych i komunikacyjnych jest właściwy (czystość pomostów, w warunkach zimowych – zabezpieczenie przeciwpoślizgowe pomostów),

– nie zaszły zjawiska, mające ujemny wpływ na bezpieczeństwo rusztowania;
dekadowe – wykonywane co 10 dni przez konserwatora rusztowań lub pracownika inżynieryjno-technicznego, np. majstra lub kierownika budowy. Celem tego przeglądu jest sprawdzenie, czy w całej konstrukcji rusztowania nie ma zmian, które mogą spowodować katastrofę budowlaną lub stworzyć niebezpieczne warunki eksploatacji rusztowania;
doraźne – przeprowadzane po przerwie w eksploatacji rusztowania dłuższej niż 2 tygodnie oraz po każdej burzy o sile wiatru powyżej 6 stopni w skali Beauforta (tj. 12 m/s ~ 43 km/godz.). Wykonuje się je komisyjnie z udziałem majstra, brygadzisty i kierownika lub inspektora nadzoru budowlanego. Mogą one być zarządzone w każdym terminie przez organ nadzoru budowlanego. W specyficznych sytuacjach konieczne mogą okazać się wyniki dodatkowych badań, zgodnie z wymaganiami dokumentacji technicznej, np.: nośności gruntu, oporności uziomów, wyrywania kotew itp.

 

UWAGA – kontrola rusztowania jest obowiązkowa!

 

Należy również pamiętać, że montaż, eksploatacja i demontaż rusztowań są każdorazowo zabronione:

– jeżeli o zmroku nie zapewniono oświetlenia pozwalającego na dobrą widoczność,

– w czasie gęstej mgły, opadów deszczu, śniegu oraz gołoledzi,

– w czasie burzy lub wiatru, o prędkości przekraczającej 10 m/s (36 km/godz.).